راوی به امام محمِد باقر علیه السلام عرض کرد: فدایت شوم، کسی که در شهرهای دور از کربلاست و رفتن نزد قبر آن حضرت برایش ممکن نیست چه کند؟ آن حضرت فرمودند: نزدیک زوال آفتاب به صحرا یا بر بام خانه خود برود، ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﺎ سلام ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ قاتلین ﺍﻭ ﻟﻌﻦ ﻭ نفرین ﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺭﻛﻌﺖ نماز بخواند. آنگاه بر امام حسین علیه السلام ندبه و گریه نماید، و کسانی را که در خانه اش هستند، اگر از آنها تقیه نمی کند، به گریستن بر آن حضرت وا دارد، و در خانه ی خود مجلس عزا و مصیبت آن حضرت بر پا کند. و به یکدیگر تعزیت بگویند، من برای او تمام این ثوابها را ضامنم. گفتم: فدایت شوم، شما این ثوابها را ضامن و کفالت می کنید؟!
آن حضرت فرمودند: آری من ضامنم و کفیلم برای کسی که این عمل را بجا آورد. گفتم: چگونه یکدیگر را تعزیت بگویند؟ آن حضرت فرمودند: بگویید:«ﻋﻈﻢ الله ﺃﺟﻮﺭﻧﺎ ﻭ ﺃﺟﻮﺭﻛﻢ ﺑﻤﺼﺎﺑﻨﺎ ﺑﺎﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ السلام ﻭ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻭ ﺍﻳﺎﻛﻢ ﻣﻦ ﺍﻟﻄﺎﻟﺒﻴﻦ ﺑﺜﺎﺭﻩ ﻣﻊ ﻭﻟﻴﻪ الإمام ﺍﻟﻤﻬﺪﻱ ﻋﺠﻞ الله ﺗﻌﺎﻟﻲ ﻓﺮﺟﻪ ﺍﻟﺸﺮﻳﻒ ﻣﻦ ﺁﻝ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻴﻬﻢ السلام». و اگر بتوانید در آن روز کارهای خود را تعطیل کنید، زیرا که آن روز، روز نحسی است و حاجت مؤمن بر آورده نمی شود، و اگر برآورده شود مبارک نخواهد بود و خیری در آن نمی باشد. و برای منزل خود در این روز چیزی ذخیره نکنید، چون برکت نداشته و برای اهلش مبارک نمی باشد.
متن روایت:
قال: قلت: جعلت فداک فما لمن کان فی بعید البلاد وأقاصیه ولم یمکنه المصیر إلیه فی ذلک الیوم قال: إذا کان کذلک برز إلى الصحراء أو صعد سطحا مرتفعا فی داره وأومأ إلیه بالسلام واجتهد فی الدعاء على قاتله وصلى من بعد رکعتین، ولیکن ذلک فی صدر النهار قبل أن تزول الشمس، ثم لیندب الحسین علیه السلام ویبکیه ویأمر من فی داره ممن لا یتقیه بالبکاء علیه ویقیم فی داره المصیبة بإظهار الجزع علیه ولیعز بعضهم بعضا بمصابهم بالحسین علیه السلام وأنا الضامن لهم إذا فعلوا ذلک على الله تعالى جمیع ذلک، قلت: جعلت فداک أنت الضامن ذلک لهم والزعیم؟ قال: أنا الضامن وأنا الزعیم لمن فعل ذلک. قلت: فکیف یعزی بعضنا بعضا؟ قال: تقولون: عظم الله أجورنا بمصابنا بالحسین وجعلنا وإیاکم من الطالبین بثاره مع ولیه الإمام المهدی من آل محمد علیهم السلام. و إن استطعت أن لا تنتشر یومک فی حاجة فافعل فإنه یوم نحس لا تقضى فیه حاجة مؤمن، فإن قضیت لم یبارک ولم یر فیها رشدا، ولا یدخرن أحدکم لمنزله فیه شیئا، فمن ادخر فیذلک الیوم شیئا لم یبارک له فیما ادخره ولم یبارک له فی أهله.
مصباح المتهجد، طوسی ره، ص ۷۷۲
